Is het beeld wel de werkelijkheid?

Ja ja, het is weer zover. Fitness en voeding zijn onder een deel van de bevolking weer een ware hype geworden.  Clean eating , korte workouts  en krachttraining moeten het voor je gaan doen. Je wordt er snel super slank en fit van.  Veel mensen ontpoppen zich weer tot fitnessguru's of personal trainers. Daarbij horen ook de welbekende voor en na foto's waarop de "vooruitgang"goed duidelijk moet worden.

Beeld en werkelijkheid

Hier komt het thema Beeld en werkelijkheid goed naar voren. Beeld is enorm veranderd in de loop van de tijd. Vroeger waren beelden uitermate geloofwaardig, tegenwoordig kun je hier steeds vaker aan twijfelen. Het is niet meer zo dat het beeld wat je ziet iets is wat zich ooit live voor de camera heeft afgespeeld. Dit geld zowel voor foto als voor film, bij live televisiebeelden is dit minder het geval. Toch kan het vertrouwen hierin ook beschadigd worden. Auteur zegt:

"Zo geloofwaardig zijn live beelden, dat het vertrouwen erin niet geschokt kan worden. In een digitale cultuur staat dit vertrouwen fundamenteel ter discussie." (van Driel, 2001).
Eigenlijk kunnen we ervan uitgaan dat elk beeld bewerkt is. Wanneer we de kijker als uitgangspunt nemen, kennen we drie categorieën bewerkte beelden.

A.           De bewerking is zichtbaar - We zien dat een foto bewerkt is.

B.            De bewerking is kenbaar - We kunnen niet zien dat een foto bewerkt is, maar we kunnen het wel weten.

C.            De bewerking is kenbaar nog zichtbaar - we kunnen niet zien en niet weten dat het bewerkt is.

De laatste twee categorieën zijn soms lastig te scheiden. Bij categorie B wordt als voorbeeld genoemd de dinosaurussen van Juressic Park, hiervan weten we dat dit bewerkt kan zijn omdat dinosaurussen niet meer bestaan. Bij categorie C worden simulatiebeelden als voorbeeld genoemd, deze kunnen erg echt lijken. Daardoor zijn ze niet van de werkelijkheid te scheiden en kan het voorkomen dat we niet weten dat het bewerkt is.

Metamorfose foto's

Om zo'n voor en na vergelijking goed over te laten komen worden er natuurlijk meer dingen gedaan dan enkel getraind en goed gegeten.  Het gaat hierbij eigenlijk altijd om foto's , deze zijn uitermate geschikt voor bewerking. Het is dus vaak maar de vraag of wat je op de foto's ziet wel echt voor de camera heeft plaatsgevonden. Zo'n bewerking is tegenwoordig totaal niet meer zichtbaar.

Als voorbeeld heb ik de volgende foto:

Dit is een foto die een meisje op facebook plaatste, waarschijnlijk om mensen bewust te maken hoe er gesjoemelt wordt met soortgelijke resultaat foto's. Ze noemde dit de 15 minute workout.
In deze 15 minuten ging ze echter absoluut niet fitnessen, ze veranderde enkel wat dingen aan het uiterlijk, omgeving en houding. En zodoende kwam ze tot dit resultaat. Deze foto an sich is niet bewerkt, maar dat geldt voor lang niet alle transformatie-foto;s ook zo.

Op de blog beautylab.nl werd precies uitgelegd wat deze dame heeft veranderd:

1. Allereerst heb ik dat suffe telefoonmapje weggedaan.
2. Mijn rode bikinibroekje heb ik vervangen door een zwarte (want dat is een maat groter en zwart maakt slanker).
3. Ik heb bruiningscrème opgesmeerd.
4. Hair extensions ingedaan.
5. Ik ben wat rechterop gaan staan met mijn benen iets wijder.
6. Ik heb mijn buik ingehouden.
7. Mijn heup heb ik een beetje uitgestoken met een gebogen arm erop zodat-'ie dunner lijkt.
8. Mijn schouders heb ik naar achteren gedaan.
9. Ik heb ingezoomd op de voor-foto en uitgezoomd op de na-foto.
10. Ik heb er ook een filtertje overheen gedaan, want met filters ziet alles er geweldig uit.
11. Als laatste heb ik een soort brutale 'Ik ben zo trots op dit resultaat!'-glimlach opgezet.

Het punt was om te laten zien dat een foto heel misleidend kan zijn en dat je je juist niet moet laten misleiden door wat je ziet in tijdschriften en op Instagram. “Je krijgt nooit die tientallen andere foto's te zien die ze ook genomen hebben maar die er niet zo voordelig uitzagen.” .

Dit soort foto's schommelen een beetje tussen de twee bewerkings categorieën uit de literatuur. Voor veel mensen is de bewerking niet zichtbaar maar wel kenbaar. Je ziet natuurlijk dat ze andere dingen aan heeft etc. en veel mensen weten echt wel dat bij dit soort foto's wat geshopt is. Maar voor veel mensen zijn bewerkingen van dergelijke foto's zichtbaar noch kenbaar. Het lijkt gewoon heel realistisch.

Conclusie

Geloof niet zomaar wat je ziet! Beeld en werkelijkheid kunnen soms erg ver uit elkaar liggen.

Referenties

 

Hans van Driel (2001), Digitaal Communiceren. Amsterdam: Boom, pp. 22-27.

http://www.beautylab.nl/15-minute-workout-met-geweldig-resultaat/

http://melvfitness.blogspot.com.au/2013/08/transformation-or-few-simple-tweeks.html

http://www.huffingtonpost.com/andrew-dixon/weight-loss-secrets_b_3643898.html?ncid=wsc-dl-cards-readmore%3Dedlinkusaolp00000009

 

 

 

 

John who? John Q!

In de cursus Beeldcultuur 2013 zijn we inmiddels aangekomen bij de Pragmatische analyse. De pragmatische analyse is een logisch vervolg op de syntagmatische en pragmatische analyses van de vorige blogs. De pragmatische analyse kijkt naar de ideologie achter een uiting van beeldcultuur. Hoe kunnen beelden geïnterpreteerd worden (Vos, 2004)?

Interpreteren is een activiteit waarin we wat we zien onmiddellijk ergens plaatsen in een categorie en geven er betekenis aan. Hierbij zijn drie vormen van interpreteren te onderscheiden:

1. De niet-bewuste vorm, deze vorm van interpreteren gebeurd volledig automatisch.

2. De voor-bewuste vorm, we gaan op harmonieuze wijze met de omgeving waarin we ons bevinden. Het interpreteren gaat vanzelfsprekend.

3. De bewuste vorm, we zijn ons er van bewust dat we het ene vervangen door het andere. (Van Driel, 2008).

Deze laatste vorm van interpreteren, de bewuste vorm, zal ik toepassen in de pragmatische analyse. 

 In het college werd ook aangegeven dat de pragmatische analyse zich bezig houdt met de symbolische laag van bijvoorbeeld een film.  "Wat betekend het verhaal?" staat bij deze analyse centraal. Dit kun je vanuit verschillende perspectieven bekijken, in deze blog komen de volgende perspectieven/interpretaties aan bod:

- de bedoeling van de auteur

- een gematigde interpretatie (verstaan)

- een wilde interpretatie (bevragen)

Maar eerst gaan we de filmscene die ik gekozen heb toelichten.

De film

Ik heb gekozen voor een fragment uit de film John Q. Waarschijnlijk heb ik het mijzelf erg lastig gemaakt door geen artsyfartsy film of enorm besproken foto uit te kiezen. Dat zijn gewoon dingen die mij een stuk minder aanspreken en een stuk minder voorkomen in mijn leven. Wellicht is dit een verkeerde keuze maar ik ga toch een poging wagen. De site IMDb.nl zegt het volgende over de film:

"A down-on-his luck father, whose insurance won't cover his son's heart transplant, takes the hospital's emergency room hostage until the doctors agree to perform the operation."

Het fragment dat ik heb uitgekozen is een emotioneel moment waarop John , met een gijzelaar onder schot, voor het ziekenhuis staat en een gesprek voert. De politie praat op John in op een manier waarop je gaat denken dat de actie totaal zinloos is, hier wil John echter niets van weten.

De bedoeling van de auteur (regisseur)

De bedoeling van een Hollywood film is allereerst natuurlijk scoren. De film moet geld op brengen.
Volgens regisseur Nick Cassavetes krijg je last van tunnelvisie wanneer je kind ziek is. Er is dan geen enkel anders iets belangrijk.  Dit weet hij uit ervaring aangezien hij zelf een zieke dochter heeft met hartproblemen, net zoals de zoon van John in de film. Hij zegt dat als zijn gezin in dezelfde situatie als het gezin van John zou zitten, zijn dochter nu waarschijnlijk dood was geweest. (http://www.ign.com/articles/2002/02/14/interview-with-nick-cassavetes)

Volgens Screenwritersutopia.com werkt de opening en misschien wel de hele films omdat: "James Kearns shows simple people dealing with simple problems"  Kearns is de scriptschrijver van de film.

De bedoeling van de "auteur" kun je dus samenvatten als het willen laten zien wat het ziek zijn van een kind met je kan doen. Daarbij ook laten zien dat zo'n situatie veel mensen kan overkomen.

Een gematigde interpretatie - Verstaan

Deze scene staat eigenlijk een beetje centraal voor de sfeer in de hele film. De sfeer in de film is dat je je eigenlijk net zo machteloos gaat voelen als John.  Volgens Hans van Driel (2008) is verstaan het volgende: "Een film verstaan wil zeggen, dat je de vragen stelt die de film zelf wenst. Deze procedure levert de gematigde interpretaties op.".  

Wat we zien in de film zijn ouders (vooral vader) die wanhopig is om zijn kind te redden. Hij doet allerlei pogingen om ervoor te zorgen dat zijn kind de behandeling kan krijgen die hij in zijn ogen verdient. Zoals het een Hollywood film betaamt zijn er vele valkuilen op de weg naar succes. Door steeds dingen mis te laten gaan wordt de situatie steeds uitzichtlozer. Je leeft steeds meer mee met hoofdpersoon John en zijn familie. Je interpretatie zal hier zijn dat je begrip en medelijden krijgt voor John en zijn acties, dit omdat vrijwel iedereen heel ver zal gaan om zijn/haar kind te beschermen.

Een wilde interpretatie -  bevragen

Hans van Driel (2008) legt bevragen als volgt uit: "Een film bevragen is veel spannender en levert  misschien wel nieuwe verbanden op. Dat zijn vragen die de film zelf niet stelt: over wat de film doet  en op welke manier. Hoe de film zich verhoudt tot andere films. Wat de film verbergt of onderdrukt.  Interessant is niet om je af te vragen wat een film in gedachten heeft (de tekst opvatting), maar wat hij  vergeet; niet wat de film zegt, maar wat de film niet zegt, en dus blijkbaar als vanzelfsprekend  aanneemt. Een film is niet een taart waarin de regisseur ijverig een bepaald aantal sieraden of  verrassingen heeft gestopt die de interpretator er een voor een zelfvoldaan zou moeten uithalen".

Dit bevragen komt naar mijn mening mooi terug in een review van de film op de volgende site: http://www.rogerebert.com/reviews/john-q-2002 . Hier gaat men dieper in op de gedachte achter de film en welke interpretatie zij hieraan koppelen.  Volgens deze review is de "message" van de film het volgende: " the richest nation in history should be able to afford national health insurance" .
Ze zeggen dus eigenlijk dat volgens hen de "auteur" van de film aan de wereld duidelijk wil maken hoe slecht het gesteld is met de ziektekostenverzekeringen in Amerika.  Dit is voor Amerikanen misschien een meer voor de hand liggende interpretatie dan voor ons aangezien het daar wellicht meer zal leven.

Conclusie

Dit soort analyses loslaten op een Hollywood film is lastig. Want heeft een regisseur of schrijver eigenlijk wel altijd een bepaalde bedoeling met een film? Wat mij betreft wel, het is alleen zo dat een dergelijke bedoeling bij een Hollywood film vaak lastig te achterhalen is. De gevoelens die een film oproept zijn vrij eenvoudig, maar als met gaat kijken naar de interpretatie? Wat mij betreft is dat enorm persoonlijk. Een regisseur of schrijver kan nog zulke leuke dingen bedacht hebben, wij zullen het er toch uit moeten halen met onze interpretaties.  

Dus was mij betreft is de conclusie, de film kan met nog zoveel bedoelingen geproduceerd worden maar wij kijkers geven er toch wel onze eigen invulling aan.

Referenties:

College Beeldcultuur, Hans van Driel, 2013

Van Driel, H. (2008). Het proces van interpreteren. Tilburg.

Vos, C. (2004). Bewegend Verleden. Amsterdam, Nederland: Boom.

Scene John Q, Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?v=2sked9dSoFk

Interview Nick Cassavetes, Geraadpleegd via: http://www.ign.com/articles/2002/02/14/interview-with-nick-cassavetes

Review film John Q, Geraadpleegd via: http://www.rogerebert.com/reviews/john-q-2002

Wie? Hoe? Wat? Syntagmatische analyse

Beelden, beelden beelden. Het blijft fascinerend en je kunt erover blijven vertellen. Bij het vak Beeldcultuur bekijken we beelden (foto's, film etc.) op alle mogelijke manieren. In mijn vorige blogpost had ik het over de paradigmatische analyse, hierbij keek ik naar wat er weergegeven werd met beeld. Nu gaan we verder met de Syntagmatische analyse, hierbij staat het HOE centraal. Hoe wordt een verhaal weergegeven. Om dit uit te leggen gebruik ik de theorieën van de Amerikaanse filmwetenschapper Bordwell, deze schreef in 1985 een theorie over deze analysevorm waarin hij een duidelijk onderscheid maakt tussen drie verschillende kenmerken: Sujet, Fabel en Stijl.  Docent Hans van Driel maakte in 1991 een heldere samenvatting van de opvattingen van Bordwell. Dit vormt een leidraad door mijn blog. De film die daarnaast centraal staat in deze blog is de film War Horse van Steven Spielberg, later daarover meer.

Sujet 

Het Sujet kan omschreven worden als de tekst zoals deze voor ons ligt zoals wij deze kunnen waarnemen. Het sujet heeft in veel klassieke films een vast patroon in opbouw. De inleiding is erg belangrijk voor de introductie van het verhaal. Meestal is dit ook aan het begin van de film, in enkele gevallen pas later. Na de inleiding volgt plotpoint 1. Hierbij komt het verhaal op gang wat vaak gepaard gaat met een eerste gebeurtenis. Als derde komen de verwikkelingen die zich voordoen in het verhaal. Deze verwikkelingen moeten de film spannend maken. Hierna komt  plotpoint 2, deze leidt de film tot het einde. De gebeurtenissen zijn inmiddels vergevorderd waardoor er behoefte is aan een afsluiter. Dan volgt het vijfde onderdeel, de climax. Climax betekend hoogtepunt, het verhaal bereikt hier dus haar hoogtepunt.  Bij de climax wordt de spanning verhoogt tot een maximum. Na de climax volgt er een afloop. Een samenvattend geheel met de afsluiting van alle gebeurtenissen(van Driel, 2013). Deze bovenstaande opbouw is gebruikelijk in bijvoorbeeld de typische Hollywood genres, maar ook in sprookjes met het klassieke eind: “en ze leefde nog lang en gelukkig”.

Fabel

De fabel staat in het teken van het verhaal zelf(van Driel, 2013). Wat wordt er verteld, wat staat er in de tekst? Waar gaat het over? Bij een tekstanalyse maar ook bij een beeldanalyse ga je analyseren wat je kunt waarnemen en waar het over gaat.

Stijl

De stijl van een boek of film hoort bij de maker van het product. Om het sujet te vormen moet de verteller stijlmiddelen gebruiken. Bij deze stijl draait het om het benoemen van de middelen waarmee de verteller zijn verhaal vertelt heeft. De stijl verbind de kijker met het verhaal. Welke stijl wordt gebruikt om het verhaal te vertellen en op welke manier (van Driel, 2013).

De drie soorten vertelwijzen van Bordwell

Bij het analyseren van beeld waarbij het niveau van de vertelling net zo belangrijk is worden drie soorten vertelwijze beschreven(van Driel, 1991):

Vertelwijzen
Er zijn drie vertelwijzen die we kunnen onderscheiden bij films en boekverhalen:

1. Klassieke vertelwijze, fabel staat centraal (Het verhaal/ de gebeurtenissen)

2. Art vertelwijze, sujet domineert (tekst,beeld en de verteller hebben de overhand)

3. Parametrische vertelwijze, de stijl staat op de voorgrond (Methodiek en materiaalgebruik is opvallend)

Klassieke vertelwijze is voor ons de meest bekende vertelwijze. Je hebt overzicht over wie, wat waar en wanneer iets gebeurt. Een lineaire vertelling, alles wat gebeurt is zinvol. Het is makkelijk te volgen doordat er gebruik wordt gemaakt van een duidelijke hoofdpersonage, één hoofdpersoon wordt toegepast. Een element dat vaak wordt toegepast is het dubbel-sujet ( een hoofdintrige in een liefdesverband). Er bestaat een duidelijke scheiding tussen realiteit en niet-realiteit. De creativiteit van de lezer wordt geleidt door de auteur, dus alle beelden die bij de lezer opgeroepen worden zijn in zekere mate geleidde beelden. Het verhaal heeft een duidelijke opbouw, het begin- en het eindpunt zijn duidelijk te ontdekken (van Driel, 2013).

De klassieke vertelwijze past bij het mechanistische wereldbeeld, het draait om oorzaak en gevolg. Een verhaal waar het allemaal draait om een probleem dat uiteindelijk weer wordt opgelost (van Driel, 2013).

Bij de Art vertelwijze ligt de nadruk op het sujet. Het is een constructie van een overzichtelijke fabel, deze is minder van belang. De tijd en plaats waar het zich afspeelt is onzeker. Het kenmerkt zich door zijn dynamische, dubbelzinnige, toeval en open karakter van vertelling. Hierbij is het moeilijk om een thema te formuleren omdat iedereen de kenmerken van de film anders kan en zal interpreteren(van Driel, 2013).

Parametrische vertelwijze is een vertelwijze die vrij weinig voorkomt. Hierbij staat de vormgeving, oftewel de stijl centraal. Het draait puur om de vorm en de muziek die je hoort(van Driel, 2013).

War Horse

War horse is een film van Steven Spielberg uit 2011. De storyline is volgens IMDB.com als volgt:
Dartmoor,1914: To his wife's dismay farmer Narracott buys a thoroughbred horse rather than a plough animal, but when his teenaged son Albert trains the horse and calls him Joey, the two becoming inseparable. When his harvest fails, the farmer has to sell Joey to the British cavalry and he is shipped to France where, after a disastrous offensive he is captured by the Germans and changes hands twice more before he is found, caught in the barbed wire in No Man's Land four years later and freed. He is returned behind British lines where Albert, now a private, has been temporarily blinded by gas, but still recognizes his beloved Joey. However, as the Armistice is declared Joey is set to be auctioned off. After all they have been through will Albert and Joey return home together?

Deze film is een typische Hollywood film en daarmee kan het ook onder de klassieke vertelwijze van Bordwell geschaard worden.  Het is een lineaire vertelling, de volgorde is chronologisch en het verhaal staat centraal (van Driel, 2013). Bij deze film staat het fabel, het verhaal, centraal. Het verhaal over  de relatie tussen Albert en Joey staat centraal, maar door de film heen komen er meer verhalen over mensen die een bepaalde band met Joey ontwikkelen. Volgens mij bedoeld Hans van Driel (2013) dit in zijn college met een dubbelsujet. Het verhaal over een band opbouwen met een paard komt meerdere keren terug. Daarmee is het paard Joey duidelijk het hoofdpersonage, daarna komt Albert aangezien de film begint met hem en Joey, eindigt met hem en Joey en tussendoor nog zijn verhaal volgt.

De film vind ik erg indrukwekkend, een mooi oorlogsverhaal. Natuurlijk ben ik een beetje bevooroordeeld doordat ik van paarden houd, maar ik was blij met een oorlogsfilm waarin het bloed eens niet om je oren vloog. Want als ik ergens niet tegen kan zijn het wel films waar een hoop bloed in te zien is.

Referenties:

College Beeldcultuur, Hans van Driel, 2013

Van Driel, H. (1991). Samenvatting: Narration in the Fiction, Bordwell (1985)

VisoTrailers (2011, 6 oktober). War Horse - Official Trailer [HD] [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?v=QhueHIXbTF4

Foto Warhorse, geraadpleegd via: www.backflipfilms.com 

Beeldanalyse

Je praat makkelijker in beelden, beelden zeggen een heleboel. Bij een paradigmatische analyse ga je beelden analyseren. Dit kan zowel een bewegend als een stilstaand beeld zijn. En wel op zo'n manier dat het onafhankelijk blijft van maker en kijker. Hierbij hoort de term denotatie; dit betekend dat je iets zo sec mogelijk beschrijft, oftewel zo objectief en simpel mogelijk.
 Eigenlijk is beschrijven niet echt het goede woord aangezien je hierbij al snel richting het interpreteren gaat. Dit is nu juist de grote valkuil bij de paradigmatische analyse, het is enorm lastig om iets objectief weer te geven. Je beschrijft iets op de manier die jij kent en je geleerd is. Je hebt bijvoorbeeld geleerd dat donkere mensen uit Afrika komen, als je dan een foto beschrijft met donkere mensen ben je al sneller geneigd om te zeggen dan er Afrikanen op de foto staat.
Docent Hans van Driel zegt zelf dat de paradigmatische analyse onmogelijk is en toch mogen wij het gaan doen.

1972, Nick Ut, World Press Photo of the Year

Op deze wereldberoemde foto is een 9-jarig meisje te zien uit Vietnam, ze vlucht rennend van de Napalm aanvallen op haar dorp. Het meisje is naakt omdat haar kleren in brand stonden. De fotografen die er stonden vingen de kinderen op en hebben hun levens gered.
Een mooi verhaal is dat de fotograaf en het naakte meisje 40 jaar na het maken van deze foto nog altijd contact hadden (abcnews.com).
Deze foto heb ik op een of andere manier de laatste tijd vaak zien opduiken.  Het meest schokkend was dit meisje afgebeeld op een T-shirt. Niet omdat het plaatje heel schokkend was, maar het raakte me dat dit op kleding afgedrukt werd. Toen besefte ik pas hoeveel impact deze krachtige foto kan hebben.

Paradigmatische analyse

Deze analyse is volledig gebaseerd op de informatie uit de colleges Beeldcultuur van Hans van Driel in schooljaar 2013/2014.

Beeldanalyse

9 personen lopen op een weg. 4 daarvan hebben een helm op.  Een persoon heeft geen kleren aan. Rechts zie je een gebouw en links lijkt wat puin te liggen. Op de achtergrond zie je een soort rook/stofwolk.
Geen van alle personen hebben een positieven gezichtsuitdrukking. De personen met helmen op lijken ook iets in hun handen te hebben. De personen staan zo op de foto dat te zien is dat ze bewegen, daarnaast staan ze allemaal ongeveer in het midden. De nadruk ligt op de naakte persoon.
Op deze foto zie je ook nog het logo van World Press Photo, maar dit is op de originele foto niet.

Filmische analyse

De reikwijdte van de camera is niet erg groot, het is gefocust op de weg en de personen. De belichting is natuurlijk, gewoon zoals het toen was. Je zou dus kunnen zeggen dat er geen gebruikt is gemaakt van extra belichting of kunstmatige belichting.
Het formaat van de foto zou je liggend kunnen noemen, maar het is vrij vierkant bijgesneden. Je ziet aan elke kant ongeveer evenveel achtergrond. Het is niet duidelijk of dit een nabewerking is of dat het originele formaat zo is.
Aangezien het een foto is, is het geluid voor ons off-screen, mocht je er geluid bij denken dan hoor je waarschijnlijk neervallende bommen en geschreeuw. Typische oorlogsgeluiden. Daarnaast is Napalm (wat in de bommen zat) zeer brandbaar, het geluid van vuur zou je er dus ook bij kunnen denken (http://en.wikipedia.org/wiki/Napalm). 

Ante-filmische analyse

De omgeving is a-filmisch, dit betekent dat deze er al was voor de foto werd genomen. Sterker nog, zonder deze omgeving en situatie zou deze foto nooit genomen kunnen worden. Ondanks dat de fotograaf op die plaats aanwezig was om foto's te schieten wist hij waarschijnlijk niet dat er bommen gegooid zouden worden. De fotograaf treft de omgeving dus zo aan en besluit dan om foto's te schieten.
Zou je kunnen zeggen dat hier iets pro-filmisch is? Ik denk het niet. Natuurlijk zal de fotograaf enigszins nagedacht hebben over de compositie, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat een van de personen op een speciale plek is gezet om de foto mooier te maken. Het is een enorm aangrijpende foto, maar hoogstwaarschijnlijk een pure lucky shot. Dit natuurlijk in de zin van hoe iets op de foto staat, de fotograaf was er natuurlijk wel met een doel en een idee.

Conclusie

Dit is zo'n soort aangrijpende foto waarbij een paradigmatische analyse heel moeilijk is. Ondanks dit wilde ik de foto graag gebruiken omdat ik hem toch erg bijzonder vindt. Dat is vaker het geval bij rampen/oorlog foto's. Deze zijn zelden geënsceneerd maar des te vaker enorm mooi en ingrijpend. Juist omdat ze zo puur lijken zijn de foto's zo mooi.

Referenties

College Beeldcultuur, Hans van Driel, 2013

Napalm, 2013, Geraadpleegd op 19 december 2013 op:
http://en.wikipedia.org/wiki/Napalm

Napalm girl, 2012, Geraadpleegd 19 december 2013 op:
http://abcnews.go.com/blogs/headlines/2012/06/the-historic-napalm-girl-pulitzer-image-marks-its-40th-anniversary/

World Press Photo, 1972, Geraadpleegd 9 oktober 2013 op:
http://www.archive.worldpressphoto.org/search/layout/result/indeling/detailwpp/form/wpp/q/ishoofdafbeelding/true/trefwoord/year/1972

Uit je comfortzone met een leerdoel.

In mijn eerste blog vertelde ik over onderwijs 3.0 en het stappen uit mijn comfortzone.
Het laten mee bepalen van studenten in de colleges en actief bezig zijn met de stof zijn speerpunten die Hans van Driel (2013) hanteert in zijn onderwijsvisie van onderwijs 3.0. In essentie vind ik deze manier van onderwijs erg goed, maar ook enorm eng. Zoals ik eerder schreef steek ik niet graag mijn hoofd boven het maaiveld uit. En dat is precies wat ik liever niet doe!
Daarnaast wil in mijn schrijfvaardigheid en creativiteit wat gaan verbeteren. Dit zijn natuurlijk een hoop dingen om zomaar te willen verbeteren. In onderstaande afbeelding worden de componenten van een leerdoel verduidelijkt. Later zal ik hier specifieker op in gaan, maar eerst eens uitleggen wat een leerdoel nou precies is.

Een leerdoel uitgelegd.

Volgens Miller et. al. (1996) is een leerdoel een taak-georiënteerd doel. Een leerdoel wordt gebruikt om het leertraject in de gaten te kunnen houden. Het houdt bij of er verbetering van kunde en kennis plaatsvind en geeft hiervoor een meetbaar criterium. Een voorbeeld van een leerdoel van de cursus Beeldcultuur 2013-2014 is:

Student kan de inzichten van de semiotiek, narratologie en representatietheorieën verwoorden, analyseren en evalueren aan de hand van hedendaagse uitingen van beeldcultuur.

Zo'n leerdoel geeft dus aan wat iemand moet kennen, kunnen en gedaan hebben. Dat is dus waarschijnlijk ook de bedoeling bij deze opdracht. We moeten een leerdoel voor onszelf bedenken, waarschijnlijk zal hier in de eindbeoordeling en het eindcijfer ook naar gekeken worden.

Mijn leerdoelen

Eigenlijk zijn een aantal van de bestaande leerdoelen al een hele opgave voor mij. Met het zelf meedenken over de leerstof en geven van presentaties stap al ruim uit mijn comfortzone. Om echter origineel te blijven ga ik hier niet verder op in bij het beschrijven van mijn eigen leerdoel.
Wel wil ik graag wat actiever worden in de colleges, een leerdoel van mij zal dan ook zijn het actiever participeren in de colleges. Ik wil wat vaker mijn mening en kennis delen met mijn mede studenten. Dus vaker een brutaal mijn mening de klas in slingeren en laten weten dat ik er ben. Het wordt nog een hele opgave om wat vaker mijn mond open te doen in de lessen, maar met dit leerdoel in mijn hoofd zal ik vaker mijn hand in de lucht steken om te laten horen wat ik er van vind.

Mijn tweede leerdoel heeft te maken met mijn blogs en creativiteit. Bij het bedenken van de extra opdracht voor de ECT's was ik al totaal inspiratieloos. Ik wist niet waar ik mijn ideeën moest zoeken. Dit zorgde wel voor enige terleurstelling bij mezelf want ik dacht dat ik toch best creatief was.

Als leerdoel wil ik wat meer creativiteit in mijn blogs stoppen, dit vooral door middel van het verbeteren van mijn schrijfstijl. Ik wil op een leuke en creatieve manier kunnen schrijven, maar toch op zo'n manier dat het academisch blijft. Dit doel heb ik bereikt wanneer ik het gevoel heb dat ik een leuke, creatieve blog kan schrijven en ik daarbij positieve feedback op mijn blogs krijg.

Mijn leerdoelen zijn dus het actiever worden in colleges en het verbeteren van mijn schrijfstijl.

Hopelijk zal dit mij goed af gaan. En zo niet, spreek me er gerust op aan! Want ik kan nog zo enorm veel leren en daar kan ik jullie hulp altijd bij gebruiken! ( Een complimentje is ook altijd welkom hoor ;) ) . Mijn leerdoelen zijn daarmee pas behaald als ik tevreden ben met mijn bijdrage in de colleges en als mijn medestudenten met plezier mijn blog lezen.

Referenties

Afbeelding van: www.utwente.nl

Hans van Driel, Persoonlijke communicatie (college Beeldcultuur), 2013

Hans van Driel, Persoonlijke communicatie, leerdoelen (Beeldcultuur), 2013

Miller, R., B., Greene, B., A., Montalvo, G., P., Ravindran, B. & Nichols, J., D. (1996)     Engagement in Academic Work: The Role of Learning  Goals, Future Consequences,    Pleasing   Others and Perceived Ability. Contemporary Educational Psychology, 21, 388-  422.

Liefde & Barcelona

Vicky Cristina Barcelona

Vicky Cristina Barcelona is een film uit 2008. IMDb.com zegt erover:

Two girlfriends on a summer holiday in Spain become enamored with the same painter, unaware that his ex-wife, with whom he has a tempestuous relationship, is about to re-enter the picture.

Deze film ontdekte ik voor het eerst vlak nadat ik pas met de middelbare school op reis was geweest naar Barcelona. De vele achtergronden in scenes in Barcelona zijn dan ook herkenbaar voor mij. Op verschillende plekken waar zij zijn geweest, was ik ook geweest. Het staat dus voor een herinnering aan die reis en aan de mooie stad.
Daarnaast heb is op deze reis en in de stad Barcelona de liefde tussen mijn vriend en ik ontstaan. Dit zorgt natuurlijk voor een extra mooie herinnering aan Barcelona en een extra warm gevoel bij de film. In totaal ben ik twee keer met hem in Barcelona geweest en telkens geeft de stad toch weer een speciaal gevoel.
Veel mensen die ik ken vinden de film vrij saai, dit is waarschijnlijk omdat er geen echte actie in voor komt. Het is een verhaal dat rustig door kabbelt en mij telkens weer in zijn stroom meeneemt.

Semiotische analyse

http://www.youtube.com/watch?v=Rcv9Soz-eH4

De semiotische analyse doe ik aan de hand van de eerste scene op dit Youtube-filmpje. Maar wat is semiotiek nou eigenlijk? Dat is best lastig om uit te leggen. Volgens van Driel (2004) staat semiotiek onder andere in het teken van analyseren en dan met name het analyseren van tekens. Om ons heen zijn ontelbaar veel tekens, hieraan koppelen wij vaak vanzelfsprekend een betekeniseffect. Dit interpreteren gebeurt bij bekende objecten meestal volledig automatisch (van Driel, 2004) Pas wanneer iets nieuw is wordt het bewust verwerkt. Maar ook in sommige andere gevallen kunnen we tekens zoeken en daar een betekeniseffect aan koppelen.

In deze analyse is het de bedoeling dat we op zoek gaan naar tekens in een fragment dat ons raakt of ooit geraakt heeft. Het tekenkarakter zal worden beschreven en vanuit verschillende perspectieven zal de relatie tussen het beeldfragment en de werkelijkheid worden geschetst. Dit ga ik doen aan de hand van de termen icoon, index en symbool.

Icoon

Wat zie je in het fragment? Als eerste zie je een vrouw met donker haar en een sigaret in haar hand. Daarna gaat het shot naar twee andere mensen, een man met donker haar en een vrouw met blond haar. De man heeft ook een sigaret in zijn hand. Je ziet een tafel met daarop spullen zoals glazen, borden en etenswaren. Op de achtergrond zie je groene bladeren. Wat hier beschreven wordt is iconisch als het verwijst naar wat daar in de werkelijkheid gebeurd moet zijn. De scene zo als wij hem zien is existance , deze scene verwijst naar de werkelijkheid (reality) (van Driel, 2013). Daarbij vraag je je af welke aspecten van de foto overeen komen met de werkelijkheid. Om dit zo op film te krijgen moeten die personen daar voor de camera aanwezig zijn geweest. Er moet een tafel hebben gestaan met de producten er op en het moet in een tuin plaatsgevonden hebben om de groene bladeren etc. te kunnen weergeven.

Index

Dit vind ik een erg lastig teken. Het is in dit fragment lastig te zeggen wat naar wat verwijst zonder het te interpreteren. Een brandende sigaret kan verwijzen naar de aansteker die nodig was om de sigaret aan te steken. De verfspetters op het shirt van de man zouden kunnen verwijzen naar verf. Of misschien zelf het werken met verf, schilderen.

Symbool

Het symbolische teken verwijst naar iets wat wij zo afgesproken hebben. (van Driel, 2013) Dit zijn dingen die wij bijvoorbeeld in de loop der jaren hebben geleerd. De brandende sigaret verwijst bijvoorbeeld naar roken. Bij het tweede shot hebben wij geleerd dat de camera op de twee personen kijkt vanuit het oogpunt van de vrouw met het donkere haar.

Conclusie

De blog van deze week is een stuk formeler dan de vorigen. Dit komt omdat er expliciete leerstof behandelt wordt, hopelijk gebeurd dit op de goede manier. Semiotiek is een enorm moeilijk onderwerp wat vele problemen met zich mee brengt. Het grootste probleem is dat je te snel gaat interpreteren. Ik heb mijn best gedaan om de opdracht zo goed mogelijk uit te voeren en daarbij aan alle eisen te voldoen.

Referenties

Hans van Driel, Persoonlijke communicatie (college Beeldcultuur), 2013

Hans van Driel (red.), Digitale Communicatie. Amsterdam: Boom, 2004

De 6 pijlers van Beeldcultuur.

Bij het eerste college van het vak Beeldcultuur werd ons meteen duidelijk gemaakt dat dit vak niet erg op onze andere vakken zal lijken. Niet alleen het onderwerp is anders maar ook de manier van lesgeven. De docent verteld over zijn onderwijsvisie die ik op deze blog al eerder omschreef als onderwijs 3.0. 

Het hoofdonderwerp Beeldcultuur kan samengevat worden als al het visuele om ons heen dat door de mens is gemaakt en waar betekenis aan gegeven wordt. Voorbeelden zijn televisieprogramma’s, foto’s, YouTube-filmpjes en infographics. Om deze brede definitie te verdelen zijn er 6 pijler opgestel, bij deze pijlers geef ik telkens een voorbeeld.
 
 
 
 

1. Geschiedenis en erfgoed
Beelden laten zien waar we vandaan komen. Door geschiedenis uit te drukken in beelden blijven vele prachtige plaatjes bewaard.
Dit is een filmpje dat is gemaakt om de geschiedenis van Nederland kort maar krachtig te vertellen. 

 

 

 

  

 

Watersnoodramp 1953



 

Waar nu veelal met film wordt gewerkt, was vroeger foto het belangrijkste beeld van de geschiedenis.

 

 

 

2. Informatie en Design

Beelden maken complexe situaties toegankelijk. Soms moet je iets zien om het te kunnen begrijpen. Beelden kunnen iets vaak veel sneller en makkelijk uitleggen dan enkel woorden.Een voorbeeld is een infographic, hier wordt op een makkelijke en snelle manier veel informatie over fastfood gegeven. 

 

 

 

 

 

 

 

 Een plattegrond is ook een manier om informatie over te brengen. Zo kun je gemakkelijk zien waar je wat kunt vinden of waar je heen moet.

 

 

 

 

 

 

 

 

3. Cultuur en Kapitaal
Beelden zijn bepalend voor de identiteit. De media bepalen onder andere veel trends, het modebeeld en wat het ideale uiterlijk zou zijn.
Bij deze pijler moest ik meteen denken aan de documentaire beperk houdbaar die we voor dit vak moesten bekijken. Hierin wordt duidelijk dat de media heeft bepaald wat men als een mooie vrouw beschouwd. 

 

 

 

 

 

 

 

Ook de mode-industrie profiteert van invloed van beelden en media om hun kleren te verkopen en het modebeeld te bepalen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 4. Politiek en Maatschappij
Beelden kunnen doorslaggevend zijn bij belangrijke maatschappelijke, politieke of ethische kwesties. De vraag is hoeveel invloed deze debatten nou echt hebben op de kiezers, maar ze geven wel een beeld van de politiek.

 

 

  

 

 

Ook met posters proberen politieke partijen beelden bij de kiezers op te leggen. Ze leggen hierbij bijvoorbeeld de nadruk op kwesties die de desbetreffende partij erg belangrijk vindt.

 

 

 

 

 

 

 
5. Kunst en Creativiteit
Beelden roepen emoties op en kunnen de werkelijkheid beïnvloeden. Hier bij moest ik meteen aan Esscher en 3D painting denken. Dat zijn vormen van kunst die de werkelijkheid beïnvloedden en daarmee emoties kunnen oproepen.
Hier laat men zien hoe een 3D painting wordt gemaakt. Het lijkt zo echt dat mensen er vaak niet zomaar overheen durven lopen.

 

 

 

 

 Esscher staat bekend om zijn geweldige tekeningen waarmee hij enorm veel verwarring kan scheppen. Alles is anders dan het lijkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 6. Sociale Media en Democratie
Iedereen communiceert met beelden. Bij sociale media denk je natuurlijk meteen aan twitter en Facebook. Maar van communiceren met beelden is ook sprake bij het gebruik van Emoticons.Facebook is een van de grootste sociale media, er wordt enorm veel gebruik van gemaakt. Vooral de jeugd kan zich geen leven zonder Facebook meer voorstellen.

Emoticons worden vaak gebruikt als ondersteuning van een digitaal verzonden bericht. Ze geven een beter beeld van wat de verzender bedoeld en nemen een beetje de plaats in van non-verbale communicatie.

 

 

In de tekst van De woord/beeld controverse in een digitale cultuur verteld Hans van Driel dat de status van het communiceren met beelden lager is dan dat van de geletterde vormen van communiceren, zoals spreken en schrijven. Tegenwoordig worden deze domeinen steeds meer in elkaar verweven. Woord en beeld vormen samen steeds meer een cultuur. Daarnaast is er sprake van digitalisering, wat ervoor zorgt dat de verweving van woord en beeld steeds sneller gaat. De schriftcultuur wordt steeds minder, een voorbeeld is de daling van de tijd die men besteed aan gedrukte media.
Maar nu is de vraag zal de gedrukte media ooit helemaal verdwijnen?  Vele zeggen van wel maar ik denk dat het nooit helemaal verdwijnt. Lezen vanaf papier blijft naar mijn mening gewoon prettiger dan vanaf een scherm.

 

Literatuur:

Driel, H. van (2006), De woord/beeld controverse in een digitale cultuur. In Bertien Broekhans & Anne Dijkstra (eds), Verbeelding van kennis. Jaarboek KennisSamenleving (Jaarboek KennisSamenleving, 2) (pp. 12-27). Amsterdam: Aksant.