Uit mijn comfortzone

Maandag 2 september, het eerste college van Beeldcultuur vond plaats. In dit college werd mijn idee van onderwijs eens flink door de war geschud. Onderwijs was voor mij voornamelijk eenzijdige informatie overdracht, net zoals men vroeger begon op de universiteit van Bologna.
De docent geeft zijn kennis en informatie door aan zijn leerlingen.  Deze visie op onderwijs stamt uit de middeleeuwen , maar wordt op de meeste universiteiten nog altijd ondersteund.  Dit sloot dan ook aan bij mijn visie op onderwijs. Totdat... ik het eerste college Beeldcultuur van Hans van Driel had bijgewoond.

 

Onderwijs 3.0

Onderwijs 2.0 of zelfs 3.0, dat was het wat de rode draad vormde door het college.
De docent wil dat studenten mede bepalen hoe een college zal verlopen  en dan niet in de zin van, als jullie braaf zijn kan ik goed maar snel mijn zegje doen. Nee, wij zullen mede bepalen waar het college over gaat en hoe er met die informatie om zal worden gegaan.  Volgens Hans van Driel moet onderwijs niet passief maar actief zijn. Samen bezig zijn zorgt voor betere kennisoverdracht en kennisopname. Bezig zijn met de stof; opdrachten maken, blogs schrijven en presentaties houden. Oei, daar gingen al mijn alarmbellen rinkelen! Actief meedoen en presentaties geven betekende  dat ook ik eens mijn hoofd boven het maaiveld uit zou moeten steken. En dat is nou precies wat ik liever niet doe.



Ondanks mijn angst om uit mijn comfortzone te stappen vind ik de onderwijsvisie 3.0 wel een goede visie. Onderwijs 3.0 is volgens Ronald den Hoof, auteur van society 3.0, iets waarbij moeten studenten niet alleen kennis kunnen opnemen maar hier ook mee aan de slag kunnen. Ze moeten de leerstof onder handen nemen en aan de hand van hun kennis ook weer kennis kunnen produceren.  Zelf bezig zijn met kennis en kennisoverdracht. Weer leren door te doen, net zoals vroeger toen we klein waren. Durven proberen en het durven om je hoofd een keer te stoten. Door interactief bezig te zijn verwerk je de stof vaak beter.  Deze aspecten van een leermethode maken onderwijs 3.0, daarnaast maakt de huidige digitalisering van de samenleving het mogelijk om ook in het klaslokaal interactief met leerstof bezig te zijn.

Onderwijs 3.0 houdt niet alleen in dat leerlingen uit hun comfortzone moeten stappen. Door het leren vanuit boeken bijvoorbeeld te vervangen door leren met een tablet kunnen leerlingen of studenten niet alleen actief bezig zijn met de leerstof maar dit ook op hun eigen tempo doen. Op deze manier kunnen zowel talentvolle leerlingen als leerlingen die moeite hebben met de stof  makkelijker de juiste aandacht krijgen. Hiermee hebben ze geen invloed op het leertempo van de rest van de klas en is het mogelijk om de aandacht beter te verdelen over leerlingen. Doordat iedereen op zijn eigen tempo de stof onder de knie kan krijgen zullen de leerlingen ook zekerder zijn wanneer ze dit met elkaar moeten delen. Dit sluit weer aan bij de onderwijsvisie van docent Hans van Driel.

Mijn onderwijsvisie

MAAR naar mijn mening valt of staat een onderwijsmethode met de kwaliteit van de docent. Bij onderwijs 3.0 is het onder andere de bedoeling dat studenten samen met de docent interactief bezig zijn met de leerstof (Both, 2008). Om deze interactieve methodes te laten slagen moet de docent in staat zijn om alle studenten zich op hun gemak te laten voelen. Als men zich op hun gemak voelt zal deze ook beter in staat zijn om actief bezig te zijn met elkaar en de stof. Een docent kan nog zo graag willen, maar als de leerlingen zich liever in een hoekje blijven verstoppen zal onderwijs 3.0 nooit een succes worden.

 

Referenties

Both, D. (2008). Onderwijsmethode belangrijk, maar niet allesbepalend. Geraadpleegd op http://www.drs-online.nl/artikel.php?ID=629

den Hoff, R. (2011) society 3.0. Lindonk & De Bres

Hans van Driel, Persoonlijke communicatie (college Beeldcultuur), 2013